دوشینه، شبی خوش بود و انجمن معاشران،گره از زلف یار باز کرده بودند و شیخ عارف ما، حضرت علامه حسن‌زاده ـ دام ظله‌العرشی ـ در خماریِ انجمن، رازهای بیشماری افشا داشت و از رموز بسیاری پرده برداشت. این غزل، دُرد باده‌ی دوشین است، مصراع را نیز از معظم‌له وام کرده‌ام. بعدها،استاد به من(رشاد) فرمودند:«غزل طره‌ی عشق را، من از برکرده‌ام» (برگرفته از یادداشت آیت الله علی اکبر رشاد پس از سرودن و تقدیم غزل «طره عشق» به محضر علامه راحل)
پیچ گیسوی‌‌تو رأس‌الفِتَن است،
کفر هندوی توام راهزن است.
بیت ابروی تو در دفتر حسن
شاه بیتِ غزلِ ذوالمِنَن است .
مطلع شعر قدت را نازم !
گر چه هندوست ولی تُرک فن است.
دوش عرشی نفسی میفرمود:
«طرّه‌ی عشق شکن در شکن است»
دل این بیدل واله، عمری است
که اسیر خم آ ن پر شکن است.
شیخ ما راز حیات افشا کرد
دوش، تا دید خمار انجمن است.
تو که هر لحظه دو صد جلوه کنی
از چه پس پاسخ دیدار «لَن»است؟
خود صلیب قلم از عهد صِغَر
چون رشاد آخته بر دوش من است.
تهران، زمستان یکهزار وسیصدوشصت و سه